Eind jaren 80 schreef mijn toenmalige huisarts mij antidepressiva voor.
Ik kwam bij hem omdat ik me verdrietig en verslagen voelde. Ik was 20 jaar en ik was het jaar ervoor moeder geworden.
De vader van mijn zoon was zeer gewelddadig en alcoholverslaafd. Voor de huisarts reden om Paroxetine geven, 20mg per dag.
Ik kreeg hier ook bijwerkingen van, maar de reactie van de huisarts was dat het een teken was dat ik het nodig had en dat ik door moest zetten.
Op een gegeven moment hadden mijn huidige man en ik een kinderwens. Ik wilde eerst stoppen met de Seroxat, maar volgens de (inmiddels nieuwe) huisarts kon ik tegelijk stoppen met zowel de pil als met de Seroxat. Dit voelde voor mij niet goed en ik besloot af te gaan bouwen volgens de reguliere methode.
"Ik was zo vreselijk ziek... Maar volgens mijn huisarts kon dit niet van het middel komen en was het psychisch"
Zo vreselijk ziek ben ik er van geweest. Volgens de huisarts kon dit niet van het middel komen en was het psychisch. Hij zei dat ik maar gewoon moest gaan voor mijn kinderwens, want als ik zwanger was, zouden de ontwenningsverschijnselen vanzelf verdwijnen. Die huisarts was een man van de oude stempel en geloofde heilig in medicijnen. De impact is nu bij artsen vaak nog steeds niet bekend, laat staan 25 jaar geleden.
Dus ik besloot met de pil te stoppen, de huisarts weet het toch het beste, toch??? Ik was meteen zwanger. Na 35 weken bleek ik zwangerschapsvergiftiging te hebben en de baby werd dezelfde dag nog gehaald. Onze dochter werd geboren. Met 6 weken bleek ze een zeldzame hart/longafwijking te hebben.
Ik ging naar een psycholoog om te praten en een weg te vinden in mijn schuldgevoel. Want dat de afwijking van mijn dochter komt door de Seroxat, daar ben ik tot op de dag van vandaag van overtuigd. De psycholoog vond dat ik weer aan de Seroxat moest, om te voorkomen dat ik een postnatale depressie zou krijgen. Ik wilde niet, ik gaf borstvoeding en daar zou ik dan mee moeten stoppen.
Na een aantal weken ben ik toch overstag gegaan. Hoewel ik me niet depressief voelde, vond ik het mijn plicht als moeder om overeind te blijven voor allebei mijn kinderen. Maar met de borstvoeding moest gestopt worden. Daar zat ik weer, opnieuw aan de Seroxat…
"De jaren gaan voorbij... Niemand die ooit eens vroeg hoe het ging met de medicijnen."
Jaren gaan voorbij. Niemand die ooit eens vraagt hoe het gaat met de medicijnen, of zegt dat ik moet afbouwen. Ik heb erg veel migraine. Invaliderend veel. Na alles geprobeerd te hebben, kom ik via CZ zorgverzekering bij Best Doctors terecht voor een second opinion. Mijn vraag werd voorgelegd aan een neuroloog in Boston USA. Hij concludeert dat de Seroxat de grote boosdoener is. Dus neem ik een besluit en ga ik afbouwen. Weer volgens de geldende norm. Van 20mg naar 10mg en toen door een tabletje te breken, naar 5mg en toen naar 0. Helemaal kapot was ik ervan. Ziek, ziek en nog eens ziek. De huisarts zei dat het een teken was dat ik de Seroxat nodig had, dus dat ik het moest blijven gebruiken. Ik hield het niet meer vol en ging terug naar 10 mg.
De volgende poging. Zonder mijn huisarts om hulp te vragen ben ik zelf gaan experimenteren. Dat het langzamer moest, was mij duidelijk. Dus nu iedere 2 maanden 5 mg er vanaf. Ik hield me voor dat ik het kon. Ik had een nieuwe baan en genoot hier enorm van. Ik was clean!!! Dacht ik…..
"Toen begonnen de nachtmerries..."
Maar toen begonnen de gruwelijke nachtmerries. De bewoner van ons toenmalige huis, heeft zelfmoord gepleegd door van het dak te springen. Nu kwam hij iedere nacht om mij op te halen om met hem mee te gaan naar het dak, dan konden we samen springen. Als ik zei dat ik dat niet wilde, sloeg hij zijn ijskoude handen om mijn nek om me te wurgen, dan werd ik wakker en voelde zijn handen nog om mijn nek….
Ik durfde niet meer te gaan slapen, want iedere nacht was hij bij me. Grieperig, brainzapps, diarree, en vele andere verschijnselen waren de hele dag aanwezig. Na 3 maanden “clean” kreeg ik een heftige migraineaanval. Nu kon ik helemaal niets meer.
Ik kreeg waanideeën, ik dacht dat ik mensen moest vermoorden. Vooral de mensen waar ik heel veel van houd. Ik kreeg een enorme drang om mijn tong in de staafmixer te steken totdat ik dood zou bloeden…
VRESELIJKE horror had ik in m’n hoofd. Ik kon mijn bed niet meer uit en durfde niet meer alleen te zijn. Mijn man heeft met een smoesje vrij kunnen krijgen van zijn werk en aan mijn werk vertelde hij dat ik een zware griep had.
Mijn man heeft de huisarts ingeschakeld. Ik moest weer beginnen… 10 mg en daarbij Oxazepam om te ondersteunen totdat de Seroxat weer zou werken. Na een week was ik weer een beetje opgeknapt. De drugs deden hun werk en ik kon weer iets van eten binnen houden.
"Totdat ik ontdekte: het lag niet aan mij, maar aan de medicijnen!"
Toen kwam ik 2 jaar geleden de Facebookgroep Veilig en Verantwoord Afbouwen tegen. Ik las wat anderen schreven en werd gesterkt door deze verhalen. Het lag niet aan mij, maar aan de medicijnen!
Toen ben ik opnieuw gaan afbouwen. Nu zeer langzaam. Met een wietweegschaaltje bij de hand heb ik zelf mijn capsules gemaakt door de tabletjes te vijlen. Maar nauwkeurig is dit beslist niet. Ik ben in de afgelopen 2 jaar van 10mg naar 4mg gegaan. Van de laatste stap van 4,25 mg naar 4 mg, ben ik nu, 5 weken later, nog steeds ziek.
Per 1 januari ben ik ook van zorgverzekering veranderd. Nu ben ik bij DSW. De laatste 4mg is op mijn eigen manier niet te doen, dus ik heb de huisarts gevraagd om via de Regenboogapotheek taperingstrips te krijgen. Die aanvraag loopt nog. Ik denk dat de standaard strips nog veel te snel gaan dus ik heb gevraagd om een aangepaste vorm.
Ik ben nu 52 jaar. Ik heb 32 jaar Seroxat gebruikt en het heeft mijn leven geruïneerd. Dat van mij en dat van mijn dochter. Ze is nu 24 en heeft al vele open hart operaties en katheterisaties achter de rug. Ze leeft nu een vrij normaal leven, maar de zorg (en het schuldgevoel) blijft.
Nu pas heb ik mijn verhaal aan mijn man laten lezen. Veel herkende hij, veel wist hij niet. Van de horror in mijn hoofd had ik hem nooit verteld. Samen hebben we gehuild en elkaar getroost…
De naam van de schrijfster van dit verhaal is bij Vergoeding Afbouwmedicatie NU bekend.
Heb je naar aanleiding van dit verhaal behoefte om met iemand te praten? De Luisterlijn is dag en nacht bereikbaar voor een vertrouwelijk gesprek. Bel 088 0767 000. Chatten of mailen is ook mogelijk via www.deluisterlijn.nl.
foto: Milada Vigerova, Unsplash