Al jaren gebruikte ik antidepressiva. In mijn leven waren dingen gebeurd waar ik niet goed mee om kon gaan en waardoor ik neerslachtig raakte. In het begin gebruikte ik de antidepressiva nog relatief korte periodes; op momenten dat het beter ging stopte ik er weer mee.
Totdat ik voor de zoveelste keer bij de huisarts kwam en te horen kreeg dat ik altijd antidepressiva zou moeten gebruiken. “Zie het maar zo,” zei de huisarts, “een suikerpatiënt heeft insuline tekort en die moet zijn/haar hele leven insuline spuiten; bij jou is het een tekort aan serotonine en jij moet de rest van je leven antidepressiva nemen.”
Met dat gegeven ben ik jaren doorgegaan. Totdat ik toch weer in de knoop raakte met mijzelf en last kreeg van allerlei lichamelijke klachten, waar geen duidelijke oorzaak van te achterhalen was.
Ik wilde graag een kindje en in combinatie met de lichamelijke klachten wilde ik stoppen met de medicatie, ook om te zien of de klachten dan weg zouden gaan.
Ik heb de hulp ingeroepen van een psychiater en verteld over mijn wens om te stoppen. Hij stelde voor om de medicatie te gaan halveren, van 20 mg naar 10 mg. Dit ging niet goed. Ik werd vreselijk onrustig; neerslachtige gedachten jaagden door mijn hoofd, ik werd angstig en sliep slecht. Ik begon mij op internet te verdiepen in de bijverschijnselen die horen bij afbouwen.
"Je depressie is weer teruggekomen," zei de psychiater. Maar ik was het niet eens met zijn conclusie.
Toen ik de psychiater vertelde dat het niet goed met mij ging, zei hij dat ik terug moest naar de 20 mg omdat mijn depressie weer was terug gekomen. Ik ben inderdaad terug gegaan naar de 20 mg, maar ik was het niet eens met zijn conclusie dat de depressie terug was; ik was ervan overtuigd het ontwenningsverschijnselen waren.
Ik ben niet meer terug gegaan naar die psychiater. Ik had informatie gevonden over taperingstrips en in overleg met mijn huisarts ben ik daarmee gaan afbouwen, in kleine stapjes. Aangekomen bij 10 mg werd ik toch weer onrustig en angstig, maar dit keer minder heftig. In overleg met de apotheek en de huisarts hebben we de 10 mg een aantal weken aangehouden en daarna weer verder afgebouwd naar nul.
"Trots op het feit dat ik het heft in eigen handen heb genomen."
Dit is inmiddels 3 jaar geleden en in die periode heb ik goede begeleiding en psychische zorg gehad. Ik kan zeggen dat ik nu heel gelukkig en gezond ben. En trots op het feit dat ik het heft in eigen handen genomen heb om de medicatie af te bouwen.
De kosten van de taperingstrips heb ik gedeclareerd bij de zorgverzekeraar. Dit resulteerde in een naar proces, met klachten en geschillencommissies. De uitkomst was dat mijn ‘gewone’ pillen wel werden vergoed, maar de taperingstrips - die voor mij de perfecte oplossing waren - niet.
Ik was hierdoor met stomheid geslagen. Mijn naam is Rosita.
Bron: ZWART boek, getuigenissen van een falend afbouwbeleid
foto: Diego Ph, Unsplash